چند وقتي بود كه مي گفتم بريم اون بستني فروشيه كه همه چيش سبزه ولي قبول نمي كرد...

از اينكه تنهايي برم بستني بخورم و روي يه صندلي بشينم كه وقتي بستني مي خورم كسي روبروم نباشه حس خوبي نداشتم

تا اينكه بالاخره راضي شد كه بريم

گفت : خوب كجا بريم؟

گفتم: همون بستني فروشيه كه همه چيش سبزه...

گفت: كودوم؟

گفتم:همون كه روبروي ايستگاه اتوبوس راه آهن_ونكه...

گفت:آيس پك؟

گفتم:نه...!اونجا كه آيس پك نداره...

گفت:اونجا كه نارنجيه؟

گفتم: نه...اونجا همه چيش سبزه...

خلاصه تا لحظه اي كه برسيم اونجا نفهميد كودومو ميگم، وقتي رسيديم گفت:خوب اينجا كه همش نارنجيه...منم همينو مي گفتم...

خوب كه دقت كردم ديدم راست ميگه...تمام ديوارهاي اونجا نارنجيه،اما ميز و يخچال و ...سبزه...

همه ي اين پرتو پلا ها را گفتم كه بگم چيزي كه ذهنمو به خودش مشغول كرده اينه كه درك حقيقت هم به همين شكله؟

چه فکر می کنی؟ که بادبان شکسته زورقِ به گِل نشسته‌ای‌ست زندگی؟ در این خرابِ ریخته که رنگِ عافیت ازو گریخته به بُن رسیده راهِ بسته‌ای‌ست زندگی؟

شب كه تاريك است و آسمان بي ستاره ...و درونم كه چون چاه عميقي پايانش نا مشخص وچه بسيار درونش تاريك است كه جز با نوري در دستانت توان قدم گذاشتن در اين بي فرجام را نخواهي داشت... بي اين نور تو گم مي شوي بي اين نور تو ريسماني نخواهي داشت كه اگر هم داشته باشي آن را نمي يابي ...اما اين ريسمان تنها به دستهاي تو و از آن توست و اين تنها تو هستي كه بازش مي شناسي كه خودت مي داني كه اين ريسمان تا چه اندازه محكم است و تا كجا مي تواني با تكيه بر آن درون اين چاه را كشف كني... و اين ريسماني كه در دست داريش تو را از عمق ها بيرون مي كشد ،نجاتت مي دهد و به تو فرصت نفسي دوباره مي دهد و تو خوب خواهي دانست كه با اين ريسمان چگونه مسير رفت و برگشتت را بشناسي...چند گره بزني ، چه وقت گره بزني ، و چه وقت گرهها را باز كني... اين ريسما ن، ريسماني است كه خود آن را بافته اي در طول ساليان زيستنت در طول زمانهاي تنهاييت و تا هر زمان كه بخواهي اين چاه را بييشتر و بيشتر حفاري كني با ريسمانت و پيچ و خمهايش بيشتر آشنا مي شوي و با اين ريسمان خو مي گيري انس مي گيري...!و وقتي با آن انس گرفتي او مي شود تمام تنهايي هاي تو و تو زين پس چيزي داري ،ريسماني داري كه با آن تمام بودنت را جسته اي و چه چيز مي تواند به تو نزديكتر باشد از چيزي كه بودنت را به تو نمايان مي كند؟

يه وقتي احساس مي كني كه هيچي سر جاش نيست و بايد بگردي اون چيزي رو كه سر جاش نيستو پيدا كني بزاري سر جاش...وقتي مي گرديو چيزي پيدا مي كني ميبيني همه چي سر جاش بوده مثل اينكه اينکه اضافه است..!هر كاري مي كني هيچ جايي براش پيدا نمي كني فقط شانس بياري دور انداختني باشه...!!!واسه همينه كه آدم وقتي گاهي به اين موضوع پي مي بره وسط خيابون يه نفس عميق مي كشه و دلش مي خواد تا جايي كه مي تونه بدوه...!!!

چند تا نفس عميق مي كشم تا هرچي نفس كثيف بودو از توي ريه هام بدم بيرون، بعد يه سيگار می كشم تا هر چي رو كه دوست دارم ببلعم...

دور سيگارم قرمزمی شه...! بهش نگاه مي كنم ببينم چقدش خاكستر شده...بعد هي مي زنم روش تا خاكسترش بريزه تا قشنگ سوختنشو ببينم...!!!

بعد كه تمامش خاكستر شد و رسيد به فيلتر فشارش ميدم رو ميز چوبي...خم و كجو كوله ميشه مثل تفاله حرفاي يه آدم...مثل اين ميمونه كه هر چي خوبيه مي كشيو جزيي از خودت می کنی و هر چي بدي بالا مياري مثل فيلتر بي خاصيت يه سيگار...!نمي دونم چرا هر وقت سيگارم تموم ميشه مثل اينه كه يه كاري نصفه ميمونه انگار خودم رو ، روحم رو نصفه كاره رها مي كنم...انگار يكي روحمو قطع مي كنه...

وقتي خودمو شخم زدم خاكم نرم شد و آماده شد ، ديدم اونقدر كرم زير خاكم بوده و حالا بالا اومده كه جايي ندارم تا بفرستمشون برن...البته اون قسمت از خاكي رو كه كرم شك گرفته بود...اين شك لعنتي دوباره بالا اومد...پشت اون همه خاكي كه فكر مي كردم آماده بذر پاشيدنه، پر از كرم بود و حالا من موندم با يه عالمه بذري كه تو دستام دارن فاسد ميشن...!!

هيچ فكرشو نمي كردم كه در نهايت چيزي كه هستم انقدر با كم وزياد شدن آدما هزارتوهام به هم بريزه...

اين روزها بيشتر به حقيقت خودم با خودم پي مي برم...

واينكه كمتر مي تونم از كسي با كسي حرف بزنم...

ساناز

جواد

غزاله

ليلا

محبوبه

زهرا

سميه

سمانه

بهاره

مهديه

طيبه

فاطمه

نفيسه

پارسا

مژگان

مسعود

اعظم

مليحه

حناره

داوود

فرشته

آيه

معصومه

فهيمه

حامد

ياسين

هادي

ريحانه

ليلي

صحابه

احسان

مريم

كاوه

روزبه

بائوباب

...

...

يه موقعي وقتي جايگاهتو از دست ميدي وقتي تونستي از بيرون خودتو ديد بزني ...

به قول بائوباب مثل اقيانوسو كاسه سفالي...

اونوقت تازه مي فهمي اون آدمي كه روبروت نشسته يه آدمه...

من از اين بشر چي مي خوام

تا حالا كه بود بهش محل نمي دادم حالا كه گذشتشو پيدا كرده يدفه دم در آوردم...

وا الله...

امروز كاملا احساس كردم كه ابركم رو از دست دادم

مي دونستم كه وقتي نگار هست من كوچيكو كم سو ميشم

اما غم انگيزش اينجا بود كه من اونقدي در ابرك نبودم كه با اومدن كسي كم سو نشم...