او قصه خود بگفت و رفت اما من

تابوت سخنهاش هنوزم بر دوش

چرا رفتن یک آدم که هیچ وقت به من ربطی نداشته انقدر باید منو ناراحت می کرد ؟

اون صدای گرم و گیرا

اون نگاههای اندوهناک...............

خنده های بی دلیل،

گریه های بی دلیل،

خیره گی ها ، خیره گی ها،

خیره گی

خیره گی و افق سرخ کبود........

قدم های سست ، مقصد نامعلوم ، تنه ی این مردمان بر شانه هایم

و وجود....

این هیچ سنگین.....